چرا اساسین کرید میراژ (Mirage) نتوانست به ریشه‌ های بازی برگردد؟

اساسین کرید میراژ (Assassin’s Creed Mirage) جدید‌ترین نسخه از سری اساسین کرید (Assassin’s Creed) است که این فرنچایز بازی، همیشه جزو محبوب‌ترین سری های دنیای گیم بوده که این را مدیون نوآوری‌های یوبیسافت، در ساخت یک سری بازی منحصربه‌فرد است. کاری که یوبیسافت در آن مهارت دارد. اما این محبوبیت و قدرت در چند بازی اخیر این سری به‌شدت دچار افت شده و گیمرها مانند نسخه‌های قبلی این سری از آنها استقبال نکرده‌اند.

امری که یوبیسافت با بررسی نظرات کاربران دلیل آن را دورشدن از ریشه‌های این سری دانسته و در یک نسخه فرعی از این سری سعی کرده تا با شعار بازگشت به ریشه‌ها محبوبیت دوباره‌ای به این سری ببخشد. اما در این امر چقدر موفق شده است؟

در ادامه با آپتریم در بررسی این موضوع همراه باشید.

داستان بازی اساسین کرید میراژ (Assassin’s Creed Mirage):

با ورود به بازی Mirage Assassin`s Creed (Mirage یعنی سراب) در همان لحظات ابتدایی می‌توان حس کرد که سازنده تلاش خود را برای القای حس بازگشت به ریشه‌ها کرده است.

داستان بازی با روند خوبی شروع می‌شود. شخصیت‌های بازی طراحی قابل‌قبول دارند. آشنا ساختن بازیکن با شخصیت‌های بازی و واردکردن او به محیط بازی یعنی شهر بغداد به‌خوبی انجام شده و بازیکن با شوق به ادامه‌دادن بازی خواهد پرداخت.

اما این روند منسجم بودن داستان و شوق بازیکن زیاد ادامه پیدا نمی‌کند. داستان بازی اساسین کرید میراژ بعد از شروع خوب خود عمق کافی را پیدا نمی‌کند و تبدیل به یک داستان کلیشه‌ای می‌شود که در آن هدف شما ازبین‌بردن گروه دشمن یعنی (Order) است.

همچنین داستان انسجام کافی را ندارد. برای مثال سؤال‌هایی در ذهن بازیکنان ایجاد می‌شود که کنار هم قرارگرفتن اتفاقات باید پاسخگوی آن سؤالات باشد. اما این اتفاق به‌درستی رخ نمی‌دهد و گاهی بازیکن را سردرگم می‌کند. این نکته در پایان‌بندی بازی هم دیده می‌شود و باعث صدمه جدی به داستان و تجربه بازی می‌شود.

گیم‌پلی بازی اساسین کرید میراژ:

گیم‌پلی بازی تقریباً کپی شده از بازی قبلی یوبیسافت (Ubisoft) یعنی Valhalla است و در آن بهبود و نوآوری خاصی مشاهده نمی‌شود. پارکور که جزو عناصر اصلی گیم‌پلی این سری محسوب می‌شود، در این بازی به جز یک سری عناصر جزئی جدید، همه تکراری و شبیه چند نسخه اخیر است.

این مسئله نشان‌دهنده این است که سازنده اساسین کرید میراژ که استودیو جدیدی از یوبیسافت است، روی ساخت بازی وقت زیادی صرف نکرده است. انیمیشن‌های گیم‌پلی بازی آن‌چنان جالب نیستند، به‌طوری‌که حتی نسبت به نسخه‌های ابتداییِ سری، عملکرد ضعیف‌تری دارند که این امر باعث خسته‌کننده شدن روند گیم‌پلی بازی می‌شود و به تجربه بازی لطمه می‌زند.

سیستم نقش‌ آفرینی:

سیستم نقش‌آفرینی بازی سیستمی قدرتمند نیست و صرفاً در حد انتخاب راه‌های مختلف انجام یک مأموریت است. برای مثال شما می‌توانید از بین چند راه ورود به کاخ خلیفه که شامل مخفی‌کاری و… می‌شود، یکی را انتخاب و مأموریت را با روش دلخواهتان انجام دهید که خود می‌تواند کمی تجربه بازی را برای شما بهتر کند. اما در مقابل سیستم های نقش‌آفرینی بزرگ برای مثال سیستم نقش‌آفرینی بازی استارفیلد که اخیراً عرضه شد و در آن هر تصمیم درصد شانس موفقیتی متفاوتی دارد اما سیستم این بازی یک سیستم بسیار سطحی محسوب می‌شود.

سیستم شخصی سازی:

سیستم شخصی‌سازی بازی هم چنگی به دل نمی‌زند. به جز لباس‌ها که تنوع کمی ندارند. سلاح‌ها به خنجر و شمشیر خلاصه می‌شوند و تنوع بسیار کمی در بخش سلاح‌های بازی را شاهد هستیم. گرچه در بخش ابزارهای جزئی مانند دودزا و نارنجک باتجربه بهتری روبرو می‌شویم.

سیستم مبارزات:

سیستم مبارزات بازی هم به‌شدت شبیه Valhalla است. حتی با عملکردی ضعیف‌تر نسبت به آن. نوآوری در سیستم مبارزات وجود ندارد. به جز ویژگی‌های جزئی جدید مانند قابلیت پری کردن (Parry).

مبارزات بسیار ساده هستند که باعث کسل‌کننده شدن گیم‌پلی بازی می‌شود. خبری از ساختارهای جدیدی که در نسخه‌های اول بازی  نمایان می‌شدند و بازیکن را به وجد می‌آوردند، نیست.

همچنین ضعف هوش مصنوعی نیز گیم‌پلی بازی را از یک بازی اسسینز کرید خوب دورتر می‌کند. برای مثال ضعف هوش مصنوعی در مخفی‌کاری‌ها، باعث دورشدن بازی از واقعیت می‌شود و صرفاً به جلو رفتن داستان کلیشه‌ای بازی کمک می‌کند.

اسکیل‌ها نیز در این نسخه وجود دارند اما وجود آنها عمق لازم را به گیم‌پلی نمی‌بخشد.

دیگر عناصر جزئی بازی اساسین کرید میراژ:

عقاب که در Valhalla هم حضور داشت، در Mirage میراژ هم وجود دارد و شما می‌توانید با پرواز در آسمان، دشمن و قلمرو آن‌ها را شناسایی کنید. وجود افرادی که از چشم عقاب مخفی هستند نیز نکته مثبت این بخش از گیم‌پلی بازی محسوب می‌شود و باعث ایجاد تجربه بهتر می‌شود.

همچنین سازنده باتوجه‌به ادعای بازگشت به ریشه‌ها، پوسترهای تحت تعقیب بودن کاراکتر را که درجات مختلفی دارد و باعث شناخته‌شدن در شهر و ناامن شدن شهر توسط مردم برای کاراکتر در صورت تحت تعقیب بودن می‌شود و همچنین ویژگی دزدی از مردم را به گیم‌پلی بازی بازگردانده تا گیم‌پلی بازی بتواند حس بهتری را به بازیکن ارائه کند.

گرافیک:

اما از گیم‌پلی و داستان که بگذریم، گرافیک بازی و جلوه‌های بصری آن، به کمک صداگذاری فوق‌العاده این نسخه حس بی‌نظیری به بازیکن می‌دهد. فضای بی‌نظیر کوچه‌های بغداد و مشغله مردم در آن به زیبایی به تصویر کشیده شده و بازیکن می‌تواند بدون وقفه در این دنیای بی‌نظیر زیبا کاوش کند و از منظره زیبای بازی و از سخنان مردم شهر که به زبان‌های انگلیسی، عربی و فارسی سخن می‌گویند، لذت ببرد.

نواختن موسیقی متن بازی توسط NPCهایی که ساز به دست گرفته‌اند طوری که گویی هنرمندی زنده در آن‌ها وجود دارد باعث تکمیل‌شدن این لذت می‌شود.

بازگشت به ریشه ها:

 آیا ادعای یوبیسافت در بازگشت به ریشه‌ها واقعی بود یا مثل اسم بازی یک سراب محسوب می‌شود؟

در کل اگر طرفدار این سری هستید، این نسخه از بازی باتوجه‌به قیمت ۵۰ دلاری‌اش ارزش بازی‌کردن را دارد. این بازی تجربه و حس قابل‌قبولی به‌عنوان یک اسسینز کرید به شما می‌دهد.

اما حقیقت این است که این بازی در سطح نسخه‌های بزرگ این سری مثل II Assassin`s Creed یا Brotherhood یا حتی Black Flag  نبود و نتوانست ادعای خود را به نحو طور کاملی عملی کند.

برچسب ها :